Refundacja stanowiska pracy

Zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001) starosta może ze środków Funduszu Pracy zrefundować podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Refundacja ze środków Funduszu Pracy jest pomocą publiczną na tworzenie stanowisk pracy lub rekrutację pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, o których mowa w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia 5 grudnia 2002r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (Dz. Urz. WE L 337 z 13.12.2002).

Szczegółowe zasady refundacji uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i pracy z dnia 31 sierpnia 2004r. w sprawie warunków i trybu refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej i refundowania kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa oraz wymiaru dopuszczalnej pomocy (Dz. U. Nr 196, poz. 2018). Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia refundacja jest dokonywana na wniosek pracodawcy po przedłożeniu rozliczenia poniesionych kosztów, zatrudnieniu na tych stanowiskach skierowanych bezrobotnych oraz spełnieniu warunków określonych w zawartej umowie. Pomoc na zatrudnienie może być udzielona, jeżeli utworzenie stanowiska pracy i zatrudnienie na nim bezrobotnego stanowić będzie wzrost netto liczby zatrudnionych pracowników (z wyjątkiem okoliczności wskazanych w § 11 rozporządzenia), udział własny pracodawcy w kosztach zatrudnienia skierowanego bezrobotnego będzie wynosić co najmniej 25%, a utworzone stanowisko pracy będzie utrzymane przez okres co najmniej trzech lat (w przypadku małych i średnich pracodawców – dwóch lat). Maksymalna intensywność pomocy publicznej udzielanej na tworzenie stanowisk jest zróżnicowana w zależności od podregionu i wynosi od 30 do 50%.

Należy zauważyć, iż podmioty prywatne nie prowadzące działalności, o której mowa w art. 122 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych mogą być zobowiązane do stosowania ustawy Prawo zamówień publicznych na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 5, tj. w sytuacji, gdy ponad 50% wartości udzielanego przez nie zamówienia jest finansowane ze środków publicznych lub przez podmioty, o którym mowa w pkt 1-3 tegoż artykułu, bądź na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 6, tj. w sytuacji, gdy zamówienie jest finansowane z udziałem środków, których przyznanie jest uzależnione od zastosowania procedury udzielania zamówienia określonej w ustawie. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą, któremu starosta zrefundował koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego mógłby zatem być zobowiązany do stosowania ustawy w sytuacji, gdy ponad 50 % wartości zakupu wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy stanowiły środki publiczne, bądź gdyby podmiot dokonujący refundacji zobowiązał przedsiębiorcę do stosowania procedur przewidzianych ustawą.

Mając jednak na uwadze, iż przedsiębiorca dokonuje zakupu wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla bezrobotnego ze środków własnych, a refundacja poniesionych z tego tytułu kosztów jest uznaniowa i uzależniona od spełnienia przez przedsiębiorcę licznych warunków (w tym od przedstawienia rozliczenia poniesionych kosztów, zatrudnienia skierowanych bezrobotnych oraz utrzymania utworzonego stanowiska przez okres co najmniej 3 lat, a w przypadku małych i średnich pracodawców przez okres dwóch lat) uznać należy, iż art. 3 ust. 1 pkt 5 nie ma tutaj zastosowania. Należy także nadmienić, iż podmiot prowadzący działalność gospodarczą może otrzymać pomoc na zatrudnienie w kwocie przekraczającej 50% wartość zakupu wyposażenia lub doposażenia jedynie w wyjątkowych okolicznościach uregulowanych w § 10 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 31.08.2004r. w sprawie warunków i trybu refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej i refundowania kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa oraz wymiaru dopuszczalnej pomocy.

W świetle powyższych rozważań, Urząd Zamówień Publicznych stoi także na stanowisku, iż niecelowe byłoby zobowiązywanie, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy, przedsiębiorców prywatnych składających wnioski o refundację kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego do stosowania procedur przewidzianych ustawą Prawo zamówień publicznych.

Jednocześnie pragnę podnieść, iż przedmiotowy problem prawny stanie się nieaktualny w sytuacji wprowadzenia do ustawy Prawo zamówień publicznych zmian zakładanych autopoprawką do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych. W projekcie autopoprawki przewidziano bowiem zmianę dotyczącą normy prawnej wynikającej obecnie z art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy polegającą na ograniczeniu zakresu zastosowania tej normy do zamówień, których przedmiotem są roboty budowlane obejmujące wykonanie czynności w zakresie inżynierii lądowej lub wodnej, budowy szpitali, obiektów sportowych, rekreacyjnych lub wypoczynkowych, budynków szkolnych, budynków szkół wyższych lub budynków wykorzystywanych przez administrację publiczną, lub usługi związane z takimi robotami budowlanymi, gdy ponad 50% wartości udzielanego zamówienia jest finansowane ze środków publicznych lub przez podmioty wymienione w pkt 1-3a oraz gdy wartość zamówienia jest równa lub przekracza kwoty określone na podstawie art. 11 ust. 8.

Przejdź do góry strony